شاهنامه اثر حماسی است که حکیم ابوالقاسم فردوسی افسانه ها و اسطوره های تاریخی از دوره های پیشدادیان، کیانیان، اشکانیان و ساسانیان را در مدت سی سال در 60000 بیت به وزن فعولن فعولن فعولن فعل به نظم درآورده است؛ چنانچه فردوسی میگوید:

بسی رنج بردم در این سال سی

عجم زنده کردم بدین پارسی

شاهنامه یکی از شاهکارهای افتخار آفرینِ فردوسی برای پارسی زبانان بوده است؛ زیرا در زمانی نگاشته شده است که زبان عربی بالای زبان پارسی تسلط حاصل نموده بود و فردوسی با این شاهکار خویش به قدرت زبان پارسی افزود. شاهنامه را بیشتر به سه بخش اساطیری (از روزگار کیومرث تا پادشاهی فریدون)، پهلوانی (از خیزش کاوهٔ آهنگر تا کشته شدن رستم و فرمانروایی بهمن پسر اسفندیار) و تاریخی (از پادشاهی بهمن و پیدایش اسکندر تا گشودن ایران به دست اعراب) بخش‌بندی می‌کنند؛ در بخش اساطیری آن پیشدادیان » نخستین خاندان فرمانروا در شاهنامه است که بنیانگذار آن شخصی بنام کیومرث بوده و پس از آن هوشنگ پسر سیامک ، نوه کیومرث » به قدرت میرسد و چهل سال حکومت میکند؛پس از وی فرزندش طهمورث » و یا تهمورث » به قدرت میرسد که در شاهنامه بنام طهمورث دیوبند یاد شده زیرا در دوره حکومت خویش دیوان را به بند میکشد و سی سال تمام سوار بر دیو ها جهان را گشت میزند. داستان طهمورث دیو بند در شاهنامه در پنجاه بیت ذکر شده است؛ در این نبشته داستان طهمورث دیوبند را به نثر می‌نویسم:

[دستاورد های زبانیزبان شناسی» استاد دکتر حسین یمین] عنوان سمینارم در مضمون مبادی زبان شناسی » بود؛ با مطالعه نمودن کتاب های تاریخچه زبان پارسی دری ، دستور معاصر زبان پارسی دری , دستور تاریخی زبان پارسی دری» و مقالهٔ گذری بر پارسی / فارسی دری» از استاد دکتر حسین یمین این مقاله را نوشته بودم؛ امشب که داشتم فایل ها را جستجو میکردم با این نبشته سر خوردم و خواستم اینجا بنویسم.